Η περιοχή του Ελαιώνα χαρακτηρίζεται από έντονες αντιφάσεις και διαθέτει μεγάλη ποικιλομορφία. Αποτελεί ένα σημείο παύσης μέσα στον πυκνό αστικό ιστό της Αθήνας, τόσο σε πολεοδομικό επίπεδο, όσο και βιωματικό. Ο χώρος αποπνέει έντονα το αίσθημα της εγκατάλειψης και επικρατεί ένας άναρχος τρόπος λειτουργίας και αλληλεπίδρασης μεταξύ των αντικρουόμενων χρήσεων. Παρ’ όλα αυτά, ο Ελαιώνας, σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, δημιουργεί το αίσθημα ενός αυτόνομου συστήματος που επιδιώκει κατά ένα παράδοξο τρόπο να διαχειρίζεται αυτές τις συνθήκες και να λειτουργεί με αποτελεσματικότητα. Το γεγονός αυτό, καθώς και ο ενιαίος χαρακτήρας που δημιουργούν οι αντιφάσεις που τον προσδιορίζουν συνθέτουν μία ομοιογενή περιοχή στο σύνολό της. Σε μία προσπάθεια αφαιρετικού παραλληλισμού του Ελαιώνα, θα τον συσχετίζαμε με το γεωμετρικό σχήμα του κύκλου. Ο κύκλος αναμφίβολα συμβολίζει την ολοκλήρωση αφού αποτελείται από μία αδιάσπαστη γραμμή πάνω στο ίχνος της οποίας επιτρέπει την αέναη κίνηση περιγράφοντας με αυτόν τον τρόπο ένα προστατευμένο και απομονωμένο σύνολο. Είναι το απόλυτο αρχετυπικό γεωμετρικό σχήμα, το οποίο εννοιολογικά ενοποιεί την ύλη με το πνεύμα.